Dick beschrijft het vele malen beter dan ik het kan, dus hierbij het verslag dat ik gekopieerd heb van zijn Facebook. Alleen staan de foto’s bij iedere dag in de verkeerde volgorde maar het is me teveel werk om dat aan te passen. Het was een fijne week in aangenaam gezelschap, hopelijk komen ze volgend jaar ook weer.
Dag 1 :
Pas een uur heb ik een splinternieuwe Cervélo racefiets onder mijn kont, als ik een spookrijdend Spaans opaatje in een bestelbus recht op me af zie komen. We zitten in de afdaling van een zware klim richting Vall d’Ebo, dus de snelheid is hoog. Rechts van mij is een diepe greppel (met direct daarnaast een steile rotswand), links komt het bijziende opaatje op de verkeerde weghelft stoïcijns steeds dichterbij. Ik heb nog een paar seconden en 30 centimeter om niet in de greppel te duiken of tegen de rotswand te pletter te slaan. Een modale renner als Wout van Aert of Jonas Vingegaard zou na zo’n confrontatie maanden moeten revalideren, ik kom er vanaf met wat schaaf- en blauwe plekken op mijn linkerheup, die veel sterker blijkt dan de zijspiegel van het bestelautootje. En belangrijker nog: ik blijf overeind en mijn fiets heeft geen schrammetje. Het is de eerste dag van onze jaarlijkse fietsweek in Spanje, bij onze rentenierende vrienden Edwin Huge en Cokky Cornelia Lekkerkerk. Hoewel ik zeker acht maanden geen racefiets heb aangeraakt, kennen Maaike en Edwin geen medelijden: onze eerste tocht is meteen ruim honderd kilometer met 1700 hoogtemeters. Mijn reddingsboei is een voedzame lunch van ruim een uur, waarin het pientere motortje van mijn hybride Cervélo kan worden bijgeladen. Zolang ik hem heel houd, ga ik hier de komende week nog veel plezier van beleven.
Dag 2:
Om te zeggen dat mijn vriend Edwin Huge en ik dit fietsparadijs aan de Costa Blanca hebben ontdekt, gaat misschien wat ver. Maar een feit is dat we 35 jaar geleden op onze tochten in het binnenland zelden een andere renner tegenkwamen. Van de leden van de plaatselijke wielerclub in Xaló leerden we ook de mores van het Spaanse wielerleven, zodat we nu vaak hoofdschuddend toekijken hoe Noren, Ieren, Nederlanders, Duitsers en andere nationaliteiten er helemaal niets van begrijpen als ze op een terras aanschuiven. Want hoe heurt het eigenlijk? Je stapt hier zonder noemenswaardig ontbijt op de racefiets, om tegen half elf bij een bar aan te schuiven voor een almuerzo, een soort vroege brunch met een half stokbrood, gevuld met de meest uiteenlopende specialiteiten (van inktvis tot lamsvlees), liefst een fles wijn (in het glas aan te lengen met bubbelwater) of (wanneer het heel warm is) bier met cola. Afsluiten doe je met een carajillo (koffie met cognac) en soms zelfs een dessertwijntje. Vandaag deden we (na het beklimmen van de fameuze Coll de Rates) een zoet/hartige variant van de almuerzo in Tarbena (quiche, taart en een pizzapunt) omdat we later op de dag bij een bar in Benigembla aanschoven voor het lokale dagmenu: flesje wijn, soep met een in koolblad gerolde gehaktbal, een enorme lamsbout met gebakken aardappelen en ijs of taart toe. Uiteraard sloten we ook nu af met een carajillo en een likeurtje. Gelukkig was het toen nog maar elf kilometer naar huis, voornamelijk omlaag.
Dag 3:
Aan de Spaanse costa’s heb je als wielrenner weinig te zoeken. Te druk, te gehaast, te lelijk. Wij geven de voorkeur aan de rust, de ruimte en de ruigheid van het binnenland. Maar Katwijkers willen toch minstens één keer in de week ‘t zeetje zien, dus reden we vanmorgen vanuit Xaló via het hobbelige asfalt naar Gata de Gorgos en Jesús Pobre naar Cap de la Nau, een mooi uitzichtspunt met een vuurtoren en zout water zover het oog reikt. Zo zien wij het graag. In de 35 jaar dat hij hier op de racefiets zit heeft mijn Spaanse vriend een encyclopedische kennis opgebouwd van eettentjes waar je – zelfs in toeristenfuiken – goed en tegen redelijke prijzen almuerzo kunt houden. Dit keer was dat in een voor de massa goed verstopte bar in Benitatxell, waar we halve stokbroden met sepia (inktvis) en calamares wegwerkten. En de – tot nog toe – beste carajillo’s van deze week kregen voorgezet. Via de brede, glooiende wegen richting Teulada, Benissa en Senija reden we terug naar huis. Nou ja, naar huis: we zetten Maaike nog even af aan de voet van de klim naar de Bernia (620 meter hoog), waar wij, oude krijgers, met 27 graden geen puf meer in hadden. Op het autovrije dorpspleintje hadden we nog wel een korte ‘meet and greet’ met de mannen van de Club Ciclista de Xaló, van wie ik er sommigen ook al 35 jaar ken. Zij maakten mij ooit vertrouwd met de gebruiken van het Spaanse wielrennen, maar van hun knauwerige Valenciaans kan ik nog steeds geen chocola maken. Ze zaten wel weer uitgebreid aan het bier en die taal verstaat iedereen.
Dag 4:
Net als in andere grote wielerkoersen is ook bij ons de maandag een rustdag. De zon doet mee en verschuilt zich achter een wolkendek. Als goed ingeburgerde Spanjaarden snakken onze vrienden naar regen, liefst een millimeter of veertig. Maar net als in de afgelopen acht maanden worden ze daarin teleurgesteld: het spettert wat, maar de hoeveelheid is nauwelijks meetbaar. Dat geeft ons de gelegenheid – na wat gelummel met de zes katten in en om het huis – voor een ‘trip down memory lane’: de haven van Calpe, waar we in 1996 – Maaike van der Plas was vier jaar en haar broer Steven was zelfs nog onderweg – voor het eerst kwamen voor de vissersbootjes en het restaurant van ‘tia Clara’, El Camion. In latere jaren deed de kleine Steef het goed bij tante Clara, die zich altijd bij de ingang van het terras posteerde om klanten naar binnen te lokken. Hij pakte haar in met zijn charmes en wist altijd wel een paar gratis kannen sangria voor ons te ritselen, in ruil voor een kusje. Bijna dertig jaar later schijnt tante Clara (bijna tachtig) nog steeds te leven, maar bewoont ze een appartement schuin boven het restaurant waar ze zich nog maar zelden laat zien. Het menu is ook dit keer niet op sterrenniveau, maar wij zouden het ‘nostalgisch goed’ kunnen noemen: net als dertig jaar geleden gefrituurde visjes vooraf, daarna gamba’s, paella en een toetje (ijs, cheesecake of flan), met uiteraard een fles ‘tinto con gaseosa’ en een carajillo toe. Daarna maken we nog een rondje door de haven – waar de visserij op z’n gat ligt – en langs het strandje, waar we na het eten in El Camion altijd met de luchtbedden en -banden gingen uitbuiken of zwemmen. Donkere wolken pakken zich samen boven het binnenland, maar behalve een paar klappen omweer brengen ook die niet de verlossende regen. Voor ons schijnt de hele middag de zon. (Let op: de eerste zes foto’s in deze serie zijn uit de hele oude doos. Op één ervan is Irene van der Plas zelfs nog zwanger van Steven.)
Dag 5 :
Normaal gesproken is het natuurlijk gekkenwerk om een oude, zieke man mee te slepen op een Koninginnerit van 116 kilometer met ruim 1700 hoogtemeters. Met mijn teflon aortaboog en het handjevol hartslagvertragende bètablokkers en bloeddrukverlagers dat ik elke dag slik, ben je al blij als je zonder rollator nog naar de Lidl aan de overkant van de straat kunt. Maar met het geheime wapen waarop ik hier nu al vijf dagen rijd – de Cervélo Rouvida – durf ik het wel aan. Er zijn veel misverstanden over de racefiets met een pienter motortje in het frame of het achterwiel. Zodra de snelheid van een groep boven de 25 kilometer per uur komt – en daar zit je op de vlakke weg al gauw aan – valt de ondersteuning weg en is het een ‘normale’ (hooguit wat zwaardere) racer. Het wordt pas leuk als je gaat klimmen: behalve goed getrainde profs zijn er maar weinigen die harder dan 25 kilometer per uur een berg op rijden. Het zwaarste deel van deze Koningritterit is dan ook de relatief vlakke aanloop naar Villalonga – waar onze almuerzo is gepland – als mijn fietsmaten Edwin en Maaike net altijd geniepig minimaal 26 als kruissnelheid aanhouden. Tijdens het wegwerken van broodjes worst op een sfeervol terras maak ik nog even gebruik van de oplaadpunten die ook hier in Spanje bij steeds meer bars en restaurants beschikbaar zijn. Want hierna wordt het pas echt leuk. De Fazua Ride 60-motor in deze Cervélo is veel krachtiger dan de Mahle-motor die ik thuis in mijn Willier heb. Zelfs de hellingen van 22 procent die we vandaag voor onze kiezen krijgen, rijd ik fluitend omhoog. Gemiddelde hartslag over deze rit: 89. (Ter vergelijking: die van Maaike van der Plas was 143, wat vrij normaal is voor een rustige duurrit.) Dit fietsgenot heeft overigens wel een prijs: deze Cervélo kost ruim 10.000 euro. Maar als je hem voor zes dagen huurt, is het zelfs van een klein pensioentje goed te doen.
Dag 6 :
Hoe goed de racefiets ook is, zes dagen ongetraind rondrijden is – zelfs in een wielerparadijs – slopend voor het lijf. Na honderden kilometers op een vreemd zadel heb ik pijn in mijn kont, pijn in mijn rug en pijn in mijn nek. Mijn fietsmaten zijn er heel wat beter aan toe, maar stemmen toch snel in met een kort rondje voor onze laatste dag in Xaló, zodat we ‘s middags nog in Benigembla uit eten kunnen. Wel een pittig rondje, want we gaan direct vanuit het dorp de bergketen Bernia op en fietsen die helemaal rond. Het zijn relatief weinig kilometers (een stuk of veertig), dus hoeven Edwin en ik niet aan accumanagement te doen. De ondersteuning gaat vol open, maar zelfs dan kunnen we Maaike van der Plas bergop niet bijhouden. Het hobbelige asfalt werkt voor mij ook niet mee. Elke rimpeling in het wegdek – en dat zijn er veel – komen via kont, rug en nek keihard bij me binnen. Maar de klim is van een buitengewone schoonheid en op de top worden we beloond met majestueuze uitzichten. Eenmaal beneden besluit Maaike het rondje nog een keer andersom te rijden (dat is nog veel zwaarder), maar wij bedanken feestelijk voor de eer. Edwin gaat thuis de auto ophalen en ik rijd alvast door naar Blanca Bikes in Parcent om mijn Cervélo in te leveren. Na mijn lovende recensies over de ritten op dit rijwiel krijg ik van de medewerker een aanbod dat ik eigenlijk niet kan weigeren. De fiets van 10.700 euro mag ik – als tweedehandsje van drie maanden oud – overnemen voor 7300 euro. En voor 150 euro extra sturen ze hem ook nog naar Nederland. Als Irene van der Plas nu even een duimpje onder dit bericht zet, is de koop gesloten.
Muixerangas (menselijke torens), muziek, wijn en tapas, activiteiten voor de kinderen en nog meer muziek, dat zijn de belangrijkste onderdelen van het jaarlijkse Xalónia festival. Met kraampjes waar leuke cadeautjes voor Moederdag te koop zijn, traditionele dansen, en muziek, nog meer muziek. De “Bandeta joven”, de leerlingen van de muziekschool die nog oefenen in het lopen en spelen tegelijk, doen het erg goed dit jaar. De terrasjes zitten vol, het hele dorp is uitgelopen, iedereen praat weer even bij met iedereen, en het was weer lang gezellig in het dorp.
Hoogste tijd om weer een bezoekje aan Nederland te brengen. Afgezien van het gebruikelijke bezoek aan familie staan er een aantal andere leuke dingen op de agenda: een bezoek aan de musical “De man van La Mancha” met Huub van der Lubbe in de hoofdrol (beetje verwarrend maar ik ben blij dat ik het gezien heb), tentoonstelling “Bloom” in Paleis Het Loo (prachtig), en Koninginnedag. O nee, dat heet Koningsdag tegenwoordig, maar de traditionele oranje tompoezen, kleedjesmarkt en lintjesregen zijn gelukkig niet veranderd. Heel bijzonder is dat dit jaar Dick een lintje krijgt, in de theaterhangaar van Soldaat van Oranje, op vliegveld Valkenburg. Het is een indrukwekkend evenement, met 23 mensen die de onderscheiding, namens de Koning, opgespeld krijgen door de burgemeester van Katwijk. Veel ouderlingen en bestuursleden van Oranjeverenigingen met een lange staat van dienst. Dick is niet alleen schipper op het pontje van Valkenburg en voorzitter van de fiets/schaatsclub maar levert ook een belangrijke bijdrage aan het behoud van binnenschip de “Wilhelmina”. Erg leuk om hier bij te mogen zijn en om weer even de Katwijkse sfeer te proeven. Andere hoogtepunten: boerenkaas kopen, schoenen kopen (maat 42 is lastig in Spanje), een bezoek aan de kledingwinkel voor lange mensen (idem), een middagje shoppen in Leiden, fietsen door de regen, de geur van bloeiende meidoorn, nostalgisch eten (patat met, Chinees, broodje haring, asperges). Een bezoek aan de XL supermarkt en andere typisch Hollandse winkels is de eerste dagen een feest, van herkenning en van verwondering over al die nieuwe producten, daarna begin ik me langzaam te ergeren aan het consumentenparadijs, aan de overdaad, de luxe en de hoeveelheid plastic (zowel verpakkingen als versiertroep). Dan wordt het tijd om weer naar huis te gaan, met mijn nieuwe schoenen en kleren, twee kilo kaas, een paar puzzels gekocht op de kleedjesmarkt en een vracht aan leuke herinneringen.
Als je een groepje mannen aan het eind van de middag urenlang naar een boom ziet staren, en af en toe maakt er één notities en een ander zegt wat in een walkie-talkie, dan is de kans vrij groot dat de gekleurde duiven in die boom geland zijn. De Colombicultura wordt enthousiast beoefend hier in het dorp, en dit jaar wordt de finale van de categorie “Essencia” gehouden in Xaló. Een wedstrijd duurt twee en een half uur, en een doffer verdient twee punten per minuut dat hij vlakbij de duif zit. Er is maar 1 vrouwtje in het spel waar de mannetjes, de doffers achter aan vliegen. Van de zeventig doffers die er vandaag losgelaten zijn, landen er twintig in onze tuin met het duifje, dus de rest is kansloos. Twee scheidsrechters houden bij welke doffer wegvliegt, welke terugkomt en wat ze precies doen, er wordt verslag gedaan via de walkie-talkie en de belangrijkste momenten worden vastgelegd op een mobieltje. Tegen de tijd dat de zon onder gaat en de tijd om is, worden de resterende duiven opgepakt en mee naar huis genomen. In de categorie “Essencia” zijn de duiven niet gekleurd aan de bovenkant, het schijnt voor de doffer dan lastiger te zijn om het duifje te herkennen maar het maakt het ook een stuk moeilijker voor de jury. Het is al geen makkelijke sport: als de duiven landen op iemands dak of balkon, of in een ommuurde tuin komt het ook wel eens voor dat de mannen geen toegang krijgen dus dan staat de jury machteloos. Geduld is een vereiste voor de eigenaren, maar veel calorieën verbranden ze niet tijdens het uitoefenen van hun sport. Nog vier wedstrijden te gaan: moge de beste doffer winnen.
Meneer pastoor moet rennen om alles op tijd te regelen. De processie of andere Semana Santa plechtigheid in dorp 1 moet op tijd afgelopen zijn want in dorp 2 staan ze al op hem te wachten. De bloemstukken zijn ook dit jaar weer prachtig. Net voordat Maria de kerk van Llíber zou verlaten voor de “Encuentro” begint het te regenen. In het binnenland en het zuiden van Spanje is al veel regen gevallen, hier is het uitzonderlijk droog. Het wil hier niet regenen, meer dan wat schamele millimeters valt er niet, na een uitzonderlijk droog najaar en winter is alles droog en dor. Er staat ons een zomer vol waterrestricties en bosbranden te wachten. Viel er nu maar véél regen, dat zou een wonder zijn.
O ja, ik heb vorige keer een fout gemaakt. Bij de hotelboeking voor de eerste nacht gaf ik maandag 19 februari op bij booking.com maar ik moest voor maandag 12 februari boeken in Castalla. Dus per ongeluk boek ik voor 1 week later en ik betaal ook nog. Daar kwam ik best snel achter maar het omboeken naar de juiste datum ging niet, ze zaten vol en annuleren kon wel maar dat kost gewoon het hele bedrag. Dus ik balen, ik zeg tegen Cokky nou ja, dan ben ik het geld kwijt. Zegt ze, dan ga je toch gewoon nog 1 nacht. Eigenlijk wel een goed idee vond ik. Dus ben ik weer in Castalla, wel een ander hotel dan vorige week maandag en een andere route. Deze keer van Castell de Castells naar Guadalest, dat raad ik niet aan op de racefiets. Daarna niet over Puerto de Confrides maar een andere pas naar Alcoleja die ik ooit 1 keer op de gravelbike heb gedaan. Verder een veel langer stuk gereden van de Via Verde d’Alcoi. Morgen weer naar huis met een omweg over voor mij onbekende caminos.
Dinsdag 20 februari 2024
Parles valencià?”, vraagt de boer die bij de droge rivierbedding op zijn landje aan het werk is. “Un poquet, però parlo millor Castellà”, hij begint nogmaals nu in het Spaans uitleggen dat ik wel de rivier bedding in moet. Ooit is het paadje weggespoeld maar al ik 400 meter loop begint het weer. De navigatie heeft het dan toch juist. Met de Creo gravelbike reizen is totaal anders dan altijd maar op de racefiets dezelfde rondjes fietsen; 133 keer Coll de Rates, 1040 keer naar Benigembla gereden, zegt Strava. Nu rijd ik op paadjes waar ik nog nooit ben geweest terwijl op 200 meter afstand de bekende weg ligt. Alweer een prachtige tocht gemaakt, ook nog over een stuk Via Verde van Alcoy naar Cocentaina, Nog nooit zo genoten van een foutje.
PlanesPlanesCatamarruchHier gaat het nog…Maar hier…Vall de AlcalaPetracos
Nieuwe reis/gravelfiets: de Specialized Creo 2, met range-extender.
Storm tegen. Bij Castell de Castells al 50% van de 150% van de accu verbruikt. Veel hoogtemeters en een paar leuke stukjes onverhard. Aan het eind nog de via Verde naar Castalla. Voor de amandelbloesem moet je dus het binnenland in. Nog een dag of vier en de bloesem is op zijn hoogtepunt. Bij ons in de vallei bloeit er niets. Aan het eind van de rit nog 6% accu over.
Wel nog aardig wat tegen wind maar later werd het wat minder. Flinke stukken onverhard gereden. Over het algemeen van goede kwaliteit. Toen ik rond de almuerzo een wielrenner tegenkwam gelijk gevraagd naar een goede bar. Hij is zeker 10 kilometer met me mee gefietst om de juiste bar aan te wijzen. Inderdaad, echt geweldig. Dat maakte de route wel 12 kilometer langer. Bij het hotel aangekomen had ik nog slechts 12% in de accu. De extender was na 60 km leeg. Prachtige amandelbloesem overal.
De weg naar Caravaca is druk met slechts een smal strookje om te fietsen dus een goed excuus om de Creo van de Eco stand te halen en op sport of turbo te zetten.
Rustdag, even op de fiets naar Caravaca om de plaats te bekijken en wat te eten.
Afstand 21,91 kilometer, hoogteverschil 244 meter, tijd 1:03
Caravaca de la Cruz – Elda
Bijna een kilometer of 50 de Via Verde de Nord oeste (Antigua tren Murcia-Caravaca) gevolgd en dat gaat geweldig want het loopt naar beneden. Nog 50% van de batterij over (van de 150%) De bloeiende amandelbomen en het weer maken dat het vandaag weer genieten was.
149,94 km, beweegtijd 6:26:05, hoogteverschil 1.332 meter.
Elda – Gorga.
Per ongeluk de Garmin uitgezet.
Afstand 76,95 kilometer, hoogteverschil 1.818 meter, tijd 4:13.
Gorga – Xalo
122 km en 2270 hoogtemeters. Een heel stuk Via Verde D’AGOST AL MAIGMO gefietst met soms een erg lange tunnel. Volgende keer toch een beter lampje meenemen. In Alcalali was de accu leeg en schakelde de fiets zichzelf uit. Nu had ik ook vanaf Gorga niet meer in de Eco stand gereden want ik zou het toch wel redden. Ik kan heel ver komen met de batterij zoals ik hem nu heb ingesteld op 35% ondersteuning. Alleen gaat het dan niet snel maar wel weer veel sneller dan vroeger met de Santos van 20 kilo zonder motor.
Voor mij is het de ideale reisfiets om mooie weggetjes te fietsen. De droppet post ben ik ook steeds meer gaan gebruiken. Je zadel 10 cm laten zakken en dan afdalen gaat geweldig, erg prettig in de bochten door het lagere zwaartepunt. Ik ben er helemaal aan gewend geraakt.
lemand belangstelling voor een Cannondale Topstone Gravelbike? Die kan ik nu wel verkopen.
Vandaag is de manifestatie gehouden tegen de bouw van de urbanisatie in Llíber. Politici, inwoners en activisten hebben in grote getale hun afkeuring laten blijken. Nog afgezien van het gebrek aan water en de vernieling van een stuk natuur zijn er nog meer bezwaren, zoals duidelijk uitgelegd wordt in de video van Salvem la Vall (met engelse ondertiteling).
Bovenaan de roltrap van het Metrostation staat ze me al op te wachten. Eindelijk komt het er weer een keer van: een stedentripje met Leonne van Entrefuentes. In 2010 waren we al een keer samen in Madrid, later bezochten we Malaga en Sevilla en nog wat andere bestemmingen maar nu is het de beurt weer aan de hoofdstad. Via Home Exchange heeft Leonne een prima appartementje geregeld op loopafstand van de Plaza Puerta del Sol, we hebben een lijstje gemaakt van dingen die we willen zien en doen en Leonne heeft alles uitgepuzzeld. We maken gebruik van de gemeentelijke e-bikes, lopen veel en pakken af en toe de metro. In het Telefonicagebouw zien we een tentoonstelling over digitale trends, in de Matadero laten we ons verrassen door een prachtige beleving van de laatste dagen van Pompeii, eindelijk zie ik schilderijen van Sorolla in het echt en als laatste bekijken we de Guernica van Picasso in het Reina Sofia.
Het ontbijt in de Pum Pum Bakerij is iedere ochtend weer een feestje. De meeste andere klanten zitten te werken achter hun laptop, wij kunnen onze aandacht richten op de heerlijk gevulde croissants. Tussen de middag eten de in de beste pizzeria van Madrid, en in een Thais restaurant. `s Avonds genieten we van een vermout of een cocktail en wat tapas. Natuurlijk lopen we ook af en toe een leuke winkel in, Leonne gaat naar huis met nieuwe schoenen (uitverkoop) en ik kan de mooie puzzelwinkel niet met lege handen uitlopen. We lopen door de hipste wijk en door de duurste wijk, ik kijk mijn ogen uit. Alles hier is hip en trendy: piepkleine desembroodbakkerijen, gespecialiseerde koffiebarretjes en veganistische restaurantjes. In de etalages bewonderen we dingen als absurd dure lelijke tasjes, een schoenborstel van honderdzestig euro en piemelvormige ijsjes. Na drie welbestede dagen reis ik met de AVE weer terug naar Alicante. Edwin haalt me van het station en brengt me terug naar het dorp, een wereld van verschil. De volgende keer gaan we naar Bilbao.
Het is altijd een feest der herkenning, een bezoek aan Nederland. Comfortabel reizen met het openbaar vervoer, familie zien, lekkere dingen eten en fietsen naar het winkelcentrum, ik geniet er van. De fietsenstallingen in Apeldoorn zijn erg goed en zien er superleuk uit, het draaiorgel in de hoofdstraat zorgt voor extra Hollandse traditionele sfeer. Een dagje toerist zijn in Amsterdam is een bijzondere ervaring: we tellen vier Tiktokrijen: voor pannenkoeken, stroopwafels (met allerlei toppings), eiergerechten (“Omelegg”, de hele dag ontbijt) en Vlaamse friet. We bekijken etalages vol badeendjes, ruiken de geur van wiet en lopen langs de kerstetalages van de Bijenkorf weer naar het mooie station. Behalve een restje Sinterklaas vieren we ook nog twee verjaardagen, en gaan heerlijk uit eten. In de winkels verbaas ik me weer over de overdreven luxe en onzinproducten. Bij de Welkoop, onze favoriete no-nonse winkel, verkopen ze zelfs adventkalenders voor honden en katten. Als ik alles op mijn lijstje afgevinkt heb (kaasboer, kleintjes rookworst, Hema, Etos, AH, Kerstallerhande, puzzels van de kringloopwinkel) is het tijd om weer naar huis te gaan, dankbaar en tevreden. Prettige jaarwisseling!
Eén van de redenen om hierheen te gaan is de Geoda van Pulpí. Op de heenweg was er geen kaartje meer te krijgen maar voor vandaag, onze laatste vakantiedag, is het gelukt. Een geode is een holte met kristallen van een paar centimeter groot, maar deze, die in 1999 door speleologen in een verlaten zilvermijn ontdekt is, meet acht bij twee meter, uniek in de wereld. Met een gids en een groep van 10 mensen lopen we anderhalf uur door de mijngangen tot we aan het eind bij de geode komen. Het is verboden zelf foto’s te maken maar de gids maakt op strategische plekken foto’s van iedereen, die we na afloop gemaild krijgen. Het is een prachtige excursie, interessant en indrukwekkend.
Na afloop rijden we naar huis, waar we een lunchafspraak hebben met Wilma en Thom. In Ses Feixes in Alcalalí, een nieuw restaurant, genieten we van een uitstekende lunch. En dan is de vakantie afgelopen, tijd om ons weer te melden bij de poezen. Die zijn perfect verwend door Wilma en Thom, en de klussenlijst is ook afgewerkt.
Spanje is een ontzettend groot en gevarieerd land, we zijn nog lang niet uitgekeken.
De navigatie is in staat om de auto een trap af te sturen hier, of door een straatje dat te smal is. De kathedraal hebben we nog niet bezocht en we willen even koffie drinken op het plein dus dat is mooi te combineren met een verkenning te voet van de beste manier om het oude centrum uit te komen met de auto. We zetten de tassen in de auto en zoeken de minst smalle straatjes uit waar we niet tegen het eenrichtingsverkeer in hoeven en toch relatief snel in de moderne verkeersstroom kunnen invoegen. Achteraf valt dat best mee, daar hadden we ons niet zo druk over hoeven te maken, we zijn niet de enige auto die er weer uit moet. De kathedraal is ‘s ochtends even gratis toegankelijk, alleen brandt er dan weinig licht. Een non bidt weesgegroetjes voor twee aanwezige gelovigen. Op het plein wordt de kerstverlichting opgehangen. Het is een graad of 13 maar in het zonnetje is het goed vertoeven met een kop koffie.
Het landschap varieert van droge heuvels tot vruchtbare gebieden, van stenige hellingen met wat laag onkruid tot boomgaarden met amandelbomen en olijfbomen. Uitgestrekt en leeg is het hier, met af en toe windmolens of een zonnepanelenpark. In deze streek worden ook films opgenomen en er zijn wildwest dorpjes nagebouwd als toeristische attractie. De aanwezigheid van een mijn zorgt voor veel vrachtwagens. In het leuke dorpje Sorbas houden we koffiepauze en lopen we een rondje. Tussen de middag komen we aan op onze bestemming. Het hostal heeft zeezicht, nog wel. Fijne ruime kamer met een balkon. En ja, dan moet er weer gegeten worden. Eerst een biertje op het strand (voor 2,50 eerste lijn, tapa inbegrepen). Dan naar “Al Punto”, een goed restaurant tegenover het hostal, waar bij de ingang het geroosterd vlees al een heerlijke geur verspreidt. Edwin kiest voor de “Rodizio” schotel, “een variëteit van verschillende vleessoorten”. Er staat alleen niet bij dat die leuke ober wel elf keer langskomt met iedere keer weer wat anders aan de spies. Gelukkig kan je iedere keer een klein beetje nemen maar voor de laatste gang bedankt Edwin. Als toetje komt er weer een spies maar nu met geroosterde ananas, heerlijk. Uitbuiken op de kamer met uitzicht op zee en dan vanavond nog even een rondje boulevard, morgen de laatste excursie en naar huis.
De tafel voor de lunch is al gereserveerd: in het zelfde restaurant als gisteren. Toen had Edwin geen honger genoeg om zo’n groot stuk vlees op te kunnen, dus vandaag nemen we niets bij de koffie en maken een flinke wandeling zodat we met lekkere trek om half drie aan tafel kunnen. We slenteren van uitzichtpunt naar uitzichtpunt, door de wijk van de grotwoningen. Natuurlijk zijn er ook lelijke plekken maar de meeste uitzichten zijn heel fotogeniek. Er schijnen nog 3.000 mensen te wonen in de grotten, waar het altijd 20 graden is, airco of verwarming is niet nodig.
Op verschillende plekken staat een regisseursstoel, met info over films die hier opgenomen zijn. Het is een prachtige wandeling, met uitzicht op een piek van de Sierra Nevada, waar een klein beetje sneeuw ligt. Om half drie schuiven we aan in het restaurant en het is weer net zo fantastisch als gisteren. De tonijn is verrukkelijk en Edwin geniet van zijn vlees.
Wat een perfecte manier om de zondagmiddag door te brengen!
Je moet altijd nog wat overhouden voor de volgende keer, is Edwins vakantie-motto. We kunnen makkelijk nog een dag vullen hier in Priego maar we moeten verder. Na het ontbijt in de verrassend mooie eetzaal nemen we afscheid van de meiden die hier werken, voor service en vriendelijkheid verdienen ze een dikke 10. Het is somber buiten, het heeft geregend en het is 12 graden. De weg voert weer langs uitgestrekte olijfgaarden, Alcalá el Real zien we liggen onderweg, na een snelle digitale raadpleging gaat dat stadje op de lijst voor de volgende keer. Miezer en laaghangende wolken domineren de route, tot we aankomen in Guadix. De navigatie probeert ons door een straatje te loodsen dat te smal is maar op wonderbaarlijke wijze vinden we een parkeerplaats niet ver van het appartement. Op een terras met een biertje bekijken we het gastronomische aanbod in de buurt en we kiezen voor restaurant Boabdil, op loopafstand. Wat een fantastische plek, met een eigenaar die duidelijk hart voor zijn zaak heeft en oog voor de klanten, en fantastische gerechten. De soufflé van kabeljauw is perfect, en bijzonder, echt een feestje.
Ons onderkomen voor de komende twee nachten, het Palacete, is gevestigd in een oude pand, met Romeinse en Moorse resten. Het ligt middenin het oude centrum, vlak bij de kathedraal en het plein van het gemeentehuis. Sfeervol en comfortabel, met gebruik van keuken. Als het donker wordt loop ik even een oriënterend rondje, morgen is er genoeg te zien hier!
Het voelt wel lekker veilig aan, slapen in zo’n stevig kasteel. De wind waait hard hier op de top van de berg, wolken trekken snel over en af en toe valt er wat regen. Uitgerust vertrekken we naar de volgende bestemming: Priego de Cordoba (de website van de Tourist Info is zelfs vertaald in het Nederlands!!) . We rijden een deel van de route langs de Via Verde, ontbijten in Torredelcampo en rijden onder de fietsbrug door waar we overheen fietsten. Is dat echt pas twee dagen geleden? Edwin heeft alles precies uitgeplozen en na ruim een uur komen we aan in Priego. Via een steile helling en een smal straatje leidt de navigatie ons naar ons onderkomen: een voormalig kloostertje (zie de video op YouTube). , met een eigen parkeerplaats.
De kamers zijn wat kleiner en minder luxe dan in de Parador maar ook dit gebouw heeft zeker bekoring. En het ligt midden in het oude centrum. De kerk die eraan vast zit is prachtig versierd. We slenteren door smalle straatjes met mooie gevels en parken met fonteinen (alleen Neptunus doet het even niet, die heeft siësta). Als we op een uitzichtpunt komen met een bronzen beeld van een jongetje, schiet het me opeens weer te binnen, ik ben hier eerder geweest, en na even zoeken blijkt het toch langer geleden dan ik dacht: het was in 2011, met Leonne.
We eten de lokale specialiteit revuelto de collejas, roerei met stukjes rauwe ham en een wildgeplukte groente die qua smaak inzit tussen spinazie en snijbiet, erg lekker. De lucht wordt steeds donkerder en gaan even terug naar de kamer. Om vijf uur gaan de winkels weer open en is de lucht opgeklaard. Het is gezellig druk op straat en in de cafés, zelfs in de Mercadona. Als de deur van het hotel weer achter ons dichtvalt, valt op hoe stil het hier binnen is, na het gezellige geroezemoes op straat.
Regen en veel wind vandaag, dat is al lang geleden voorspeld en het klopt precies. Het is een goede dag om de culturele bezienswaardigheden van Jaén te gaan bezoeken. Edwin heeft het goed voorbereid: hoewel het dankzij de navigatie makkelijker is dan vroeger om je per auto in een onbekende stad te begeven, vind ik het stoer hoe hij zich een weg baant door het drukke verkeer en de smalle straten met eenrichtingsverkeer. Hij weet zelfs al dat de plekken in de parkeergarage vrij smal zijn en dat klopt ook, de pilaren en muren dragen de sporen van veel automobilisten die nét te weinig ruimte hadden om erin of eruit te komen.
Na het ontbijt bezoeken we eerst de kathedraal. Groot, indrukwekkend, prachtig. In het museum dat erbij hoort bekijken we de schilderijen, het zilverwerk en een paar prachtige oude boeken. Buiten giert de wind, binnen doen we rustig aan. Eigenlijk is het schandalig maar de iPhone wil ook aandacht. Dus zitten we lekker op een oude kerkbank onder toeziend oog van een heilige, de route uit te zoeken naar de Arabische Baden en een restaurant, en al gauw worden we afgeleid door Facebook en een parasitair probleempje thuis. Er zijn nog ontwormpillen in de la met kattenvoer en al gauw krijgen we bericht dat Tina de pil op heeft.
De wind waait onaangenaam hard door de straten, hier en daar liggen afgebroken boomtakken. Gelukkig is het niet ver lopen naar de volgende culturele halte: de Baños Arabes. Niet alleen de resten van de baden zijn de moeite waard, ook het museum dat eraan vast zit, en dat gewijd is aan landbouw en transport.
Het gaat wat harder regenen en de storm neemt nog niet af. De smalle straatjes van het centrum zijn leuk, al zijn er veel winkeltjes dicht en is er nog het nodige op te knappen hier. Er zijn winkeltjes met religieuze souvenirs, winkels die alleen olijfolie verkopen, koffietentjes gespecialiseerd in wafels en pannenkoeken met Nutella, en zelfs een winkeltje met alleen maar ronde koeken. We drinken eerst een biertje (bij ieder biertje krijg je een tapa hier, goede gewoonte vinden we dat) en gaan dan wat eten in een restaurantje. Dankzij de info op internet bestel ik gefrituurde aubergine met honing, echt heel lekker. De gerechten zijn hier in Andalusië trouwens heel anders dan thuis, ik moet regelmatig opzoeken wat iets is. Het smaakt prima en er zijn nog wat gerechten die we niet geproefd hebben. Morgen gaan we weer verder.
Woensdag 1 november 2023, Allerzielen, door Cokky.
Het is een Nationale Feestdag vandaag dus hebben we voor vandaag een feestelijke planning. We beginnen met een uitgebreid ontbijt in de Parador. Alleen al het lopen door de lange gang en het binnengaan van de grote zaal is geweldig. De service is perfect, de keuze aan eten en drinken is uitgebreid en van prima kwaliteit en op ons gemak genieten we er van.
In 2011 hebben we de Via Verde del Aceite gefietst, een prachtige route, maar door gebrek aan tijd/zin hebben we het laatste stukje tussen Torredelcampo en Jaén toen niet gedaan. Het is nu prachtig weer maar voor vanmiddag en morgen wordt regen voorspeld en veel wind dus het is het perfecte moment om eindelijk die ontbrekende kilometers even te fietsen. Vanaf de berg rijden we met de auto naar kilometer 0 en, net als vele anderen, gaan we de Via Verde op. Het is een echte feestdag: iedereen is aan het wandelen, hardlopen of mountainbiken. De bessen van de meidoorn kleuren prachtig rood, veel olijven zijn hier al geoogst en het en der liggen afgezaagde bomen als getuigen van het noodweer dat hier een paar weken geleden heerste. We komen Torredelcampo binnen over de mooie brug die speciaal voor de Via Verde is aangelegd en stuiten meteen op grote drukte bij de begraafplaats. De politie houdt een oogje in het zeil, iedereen komt met de auto bloemen brengen bij het graf van familieleden. We rijden een rondje door het dorp maar zien zo gauw geen aanlokkelijk terras en besluiten terug te fietsen naar Jaén. De wind steekt de kop op en de bewolking komt steeds dichterbij. Na een late, uitstekende lunch in het restaurant van de Parador zouden we het kasteel bezoeken maar er staat inmiddels een harde koude wind. Op ons terrasje kunnen we nog even in de zon zitten. We houden we het verder voor gezien vandaag, morgen gaan we het kasteel en de rest van Jaén bekijken.
De route naar Jaen slingert door het afwisselende landschap. eerst rijden we een stukje langs de Via Verde die we gisteren zouden doen, dan door afwisselend droge, lege stukken en langs hectares vol amandelbomen en asperge velden. Voorbij het stuwmeer van Negratin met zijn Amerikaans aandoende rotsformaties zien we steeds meer olijfbomen, kilometers lang olijfbomen. Langs de uitlopen van het Park Sierra de Cazorla rijden we naar het dorpje Quesada waar een koffiestop gepland is. Ons ritje door het dorp wordt bruut onderbroken door een schilder op een hoogwerker en een geparkeerde auto daarnaast die de doorgang blokkeert. Geen ruimte om te keren en Edwin moet een heel eind heuvelop achteruit rijden. Eigenlijk weten we het wel: in een klein dorp moet je nooit van de doorgaande weg af gaan. Maar ja, het gaat bijna altijd goed. Na de koffie zien we nog honderduizenden olijfbomen, het is opvallend rustig overal maar de oogst kan toch ieder moment beginnen, zo te zien. Het begint te regenen maar het zet niet echt door.
Bij de lunch krijgen we, hoe kan het anders, heerlijke olijven. De eigenaar van het restaurant reageert heel enthousiast als hij hoort dat we Nederlanders zijn en haalt een elpee van de Golden Earring tevoorschijn. Hij is een liefhebber van glamrock, op vinyl, en als we toevallig de originele elpee van Lemming weten te vinden, zal hij ons eeuwig dankbaar zijn. Edwin heeft wel eens van die groep gehoord, het zegt mij niks en ze komen nog wel uit Rockanje, leert een snelle Google zoektocht. Voor het geval dat iemand een exemplaar in de kast heeft staan en er afstand van wil doen: José Angel, hornodesalvador@yahoo.es
In Jaen, wereldhoofdstad van de olijfolie, rijden we omhoog naar het kasteel van Santa Catalina. Edwin heeft me wijs gemaakt dat we ook hier weer in een eenvoudig hostal zitten maar tot mijn grote verrassing heeft hij geboekt in de Parador. In het prachtige oude gebouw krijgen we een comfortabele kamer met terras. De gezamenlijke zitkamer is schitterend, het uitzicht over de stad adembenemend. Wat een voorrecht om hier een paar nachten te mogen slapen.
Dat noemen we hier “Pinchos morunos” zegt de fietsenmaker van Ciclos Montoya zodra hij de schade aan de fietsband ziet. Die pinchos zijn vleesspiesen met een soort kebab, geroosterd aan van die scherpe metalen pennen, dus dat is wel een toepasselijke naam. Om tien uur, als de fietsenmaker open gaat, zijn we de tweede klant die voor de deur staat te wachten. Het is een prachtige grote zaak met een mooie werkplaats. Om tien over tien staan we al weer buiten, nieuwe binnen-en buitenband om het wiel en twee extra binnenbanden met latex/sealant erin bij ons, voor het geval dat.
In het hostal kleden we ons om, we gaan nog een stukje Via Verde fietsen, we willen naar de brug van Baúl en weer terug. De informatie over de route is op de overbruggende website erg verwarrend. De Via Verdes vallen onder verschillende gemeentes, mancomunidades, provincies en deelstaten, hebben daardoor soms verschillende namen hoewel de route één geheel lijkt en ook het onderhoud is per beheerder anders. Op het vertrekpunt in Baza is het infopaneel beklad met graffiti, en pijlen ontbreken. Hoewel we wat argwanend zijn omdat we langzaam zouden moeten stijgen terwijl we het idee hebben dat we langzaam dalen, fietsen we lekker door, het zal wel door die flinke wind in de rug komen dat het zo lekker gaat. Totdat we bij een brug komen waar het fietspad ophoudt en het oude spoor nog ligt. Voor de zekerheid toch maar nog een keer heel goed op de navigatie gekeken en we blijken de verkeerde kant op te rijden. Omgedraaid en geprobeerd de route richting Baúl te vinden. Op het vertrekpunt blijkt na enig speurwerk dat er een fietspad gelopen heeft dat nu bedekt is met ander wegdek. Even verderop kunnen we het fietspad weer volgen tot het doodloopt op een rotonde. Geen bord, geen pijl, niks. Het waait steeds harder, de donkere wolken komen steeds dichterbij. Deze ongewilde planning blijkt prima uit te pakken, als we met lunchtijd aankomen bij het hostal vallen de eerste druppels.
De ober kijkt me verontwaardigd aan als ik een schaal aanwijs en vraag om “calamares”: dat is “pulpo”! Weet ik veel, pulpo, sepia, calamares, voor mij is het allemaal inktvis en ik heb me nooit verdiept in de verschillen. Hij schept wat in een schaaltje, tapt nog een biertje voor me en we gaan lekker op het strand zitten. Bijna alle tafels zijn bezet, de zon is net onder, het koelt lekker af.
Na een extra lange nachtrust (de wintertijd gaat in) in het brede bed ontbijten we buiten met uitzicht op zee. Dit hotel bevalt ons uitstekend, en het is hier heerlijk stil in deze tijd van het jaar.
In Almendricos begint een Via Verde, over een voormalige spoorlijn, van 6,6 kilometer, die aansluit op een andere Via Verde, van een kilometer of 14 naar Huercal-Overa. Het is schitterend weer om te fietsen, tussen de sla en de koolplanten (en spruitjes), en de sinaasappelbomen. Het landschap is droog maar de grond is vruchtbaar, grondwater wordt opgepompt om te irrigeren. Het eerste deel van de route is beter onderhouden dan het tweede stuk, we moeten zelfs twee keer afstappen. De gebruikelijke fietsruzie (Edwin: “Ik Wil Dat Je Vlak Achter Me Fietst, Alsof Je Vastgeplakt Zit Aan Mijn Achterwiel”. Cokky: “Nee Dat Doe Ik Niet”) hebben we gisteren al gehad en op Via Verdes zijn geen auto’s dus dat is erg fijn.
In het voormalige station van Huercal-Overa is nu een restaurantje gevestigd, na ruim een uur fietsen komen we daar precies op lunchtijd aan.
We hebben iets te vaak gezegd dat onze planning fantastisch is vandaag: op de terugweg krijgt Edwin een lekke achterband. Er zitten wel drie duiveltjes in. Bij nadere inspectie zitten er ook een paar in zijn voorband maar daar zit latex in, weliswaar jaren oud maar het werkt nog een beetje. Nieuwe achterband erin gelegd, voorband opgepompt, en dan is het een kwestie van zo hard mogelijk fietsen totdat de voorband weer bijna leeg is, oppompen, en herhalen. Na een keer of zeven stoppen en oppompen zijn we bij de auto.
Na een dik uur rijden komen we aan in Baza, waar we voor twee nachten een kamer in een hostal geboekt hebben om een stuk van een andere Via Verde te rijden. Baza heeft 20.00 inwoners, een supermarkt tegenover het hostal en, op dit moment het belangrijkste : een fietsenmaker.
Wonen in Spanje 